Jouw naam – Marianne Som

28-11-2008

Dit gedicht vertelt van een bezoek aan een graf van een dierbare. Het is van de hand van Marianne Som. Ik kwam het tegen in het electronische tijdschrift Meander (aflevering 138, 22 april 2001). Deze Nederlandse dichteres bracht in eigen beheer twee dichtbundels uit, in 1998 en 1999. Haar 3e dichtbundel ´Requiem voor Joshua´ verscheen in 2005 bij uitgeverij De Distel in Brussel. Het kostte moeite om wat meer over haar te weten te komen. Na enig speurwerk vermoed ik, dat zij eind jaren ´50 in Hoorn de lagere school bezocht, en begin jaren ´60 in Alkmaar het christelijk lyceum. Ook lijkt het er op, dat zij tot eind 2005 ambtenaar is geweest bij de gemeente Geertruidenberg, en woonachtig is in Hapert. Haar poëzie is spiritueel; een recensent van haar laatste bundel spreekt zelfs van “transreligieus”. Haar (latere) gedichten zijn niet altijd even toegankelijk en te doorgronden.
Gelukkig geldt dat niet voor het gedicht van vandaag. Marianne Som bezoekt het graf van haar geliefde vader, en zij zet daar een vaas met tulpen neer. Het kan ook zijn dat zij die tulpen daar reeds ziet staan, of dat een afbeelding daarvan in de grafsteen gebeiteld is. Over die foto kun je je overigens hetzelfde afvragen.

Jouw naam

Jouw naam,
gebeiteld in glimmend marmer.
Verdriet, niet meer helemaal vers.
Tulpen, geschikt –
het waren jouw bloemen.
Een foto voor oma –
je was haar zoon.

De eik bij het hek –
statig, monumentaal –
is honderd jaar ouder dan de oudste zerk.
Verdriet, verdrongen door mosplakkaten.
Vogelrumoer
onder een koepel van stilte.

Zeg nu maar niets,
spreek vanavond in mij.
Verbonden harten bestaan niet in steen.
Op verbonden harten
krijgt mos geen kans.