William Shakespeare – The Winter’s Tale
Even vooraf: na een jaar radiostilte zijn we er weer met nieuwe dichtlogs. Dat komt door de tentoonstelling over lentepoëzie die vanaf 31 maart a.s. te zien zal zijn in museum De Zwarte Tulp. Daarover later meer.
De Engelse schrijver William Shakespeare werd geboren in Stratford-upon-Avon, waar hij ook overleed. Zijn vader was een welvarend man, werkzaam als handelaar, die daarnaast ook functies vervulde als wethouder en deurwaarder. Shakespeare kreeg vanaf ca. 1590 bekendheid als schrijver van toneelstukken, als acteur en als mede-eigenaar van een (rondreizend) toneelgezelschap.
William Shakespeare is misschien wel de grootste Engelse schrijver ooit. Met zijn indrukwekkende oeuvre heeft hij grote invloed gehad op de Engelse taal. Hij is vooral bekend door zijn toneelstukken: 12 komedies, 10 tragedies, 12 historische stukken, en 5 zogeheten romances. Ook schreef hij een groot aantal gedichten (vooral sonnetten). Wereldberoemde zijn de tragedies Hamlet, Romeo and Julia, MacBeth, Othello en King Lear. Een groot aantal van zijn toneelstukken is –soms meermalen- verfilmd. De datering van de toneelstukken is niet altijd duidelijk. Dit komt vermoedelijk, omdat de teksten primair bedoeld waren om gespeeld en niet om gelezen te worden. Ook lijkt het er op, dat sommige teksten een paar maal zijn aangepast. Er is een stevige discussie over of Shakespeare al zijn werken wel zelf heeft geschreven, maar dat is geen overheersende opvatting.
Het toneelstuk ‘The Winter’s Tale’ is één van de zogeheten romances. Het is verschenen in 1623; aangenomen wordt dat het is geschreven in de jaren 1610-1611. Aanvankelijk werd het als een komedie beschouwd, omdat de laatste twee bedrijven komisch zijn en er een ‘happy ending’ is.
Het toneelstuk gaat over de koning van Sicilië, Leontes, die zijn vrouw Hermione verdenkt van overspel. Hij laat haar opsluiten in een kerker, en daar bevalt zij van een dochter, Perdita. Leontes beveelt het kind ver weg in een verlaten streek achter te laten. Het orakel van Delphi zegt dat Hermione onschuldig is, maar Leontes is onvermurwbaar en Hermione sterft van verdriet. Jaren later raakt Perdita verliefd op prins Florizel, de zoon van een met Leontes bevriende koning. Aan het hof komt het bewijs dat Perdita de verloren gewaande dochter van Leontes is. Tot slot wordt een mooi beeld van Hermione onthuld, en komt zij opnieuw tot leven.
Onderstaand fragment komt uit de 4e akte. Het personage Autolycus is een pias, een clownsfiguur. Hij is de knecht van prins Florizel. With heigh! is een uitroep (zoiets als zeg hé!), en doxy betekent hier vermoedelijk: ondeugende meid, een lichtekooi, een jonge vrouw die het niet zo nauw neemt.
The Winter´s Tale
Act 4, Scene 3 (fragment)
SCENE III. A road near the Shepherd’s cottage.
Enter AUTOLYCUS, singing
AUTOLYCUS
When daffodils begin to peer,
With heigh! the doxy over the dale,
Why, then comes in the sweet o’ the year;
For the red blood reigns in the winter’s pale.
The white sheet bleaching on the hedge,
With heigh! the sweet birds, O, how they sing!
Doth set my pugging tooth on edge;
For a quart of ale is a dish for a king.
The lark, that tirra-lyra chants,
With heigh! with heigh! the thrush and the jay,
Are summer songs for me and my aunts,
While we lie tumbling in the hay.
William Shakespeare, 1623