Light Hearted Author – William Carlos Williams

12-03-2009

William Carlos Williams  (1883-1963) is één van de grote Amerikaanse dichters van de 20e eeuw. Hij werd geboren in Rutherford, New Jersey, studeerde medicijnen aan de universiteit van Pennsylvania, en vestigde zich als huisarts in zijn geboorteplaats, waar hij gedurende 40 jaar de bevalling van zo´n 2000 baby´s heeft begeleid. Williams was bevriend met Ezra Pound, maar ging in poëtisch opzicht zijn eigen weg. Hij moest niets hebben van Europese invloeden en verwijzingen naar de klassieke oudheid. Hij zocht zijn inspiratie in het alledaagse Amerikaanse leven, en bezigde een direct, Amerikaans taalgebruik. Zo werd hij een sleutelfiguur in het Amerikaanse modernisme. Zijn erkenning in brede kring kwam meer geleidelijk dan bij zijn tijdgenoten Pound en Eliot. Vanaf de jaren ´50 kreeg hij veel belangstelling van de jongere generatie Amerikaanse dichters. Belangrijke prijzen kreeg hij laat. Zo ontving hij postuum in 1963 de Pulitzer Prize.  Een tweetalige bloemlezing van de gedichten van Williams is recent verschenen bij Meulenhoff, met Huub Beurskens als vertaler.
Een heel beroemd gedicht van Williams is “The Red Wheelbarrow” uit 1923; het bestaat slechts uit 16 woorden. Het gedicht Light Hearted Author (1921) dat we hier onder de aandacht brengen is wat langer. Daarom volstaan we met het eerste en het derde couplet. Het is lente en de wereld is compleet veranderd. Scherp tekent Williams het uitbotten van de berken en hun katjes. Ook zijn vertrouwde eigen kamer is niet meer wat die was…

Ligth Hearted Author

The birches are mad with green points
the wood’s edge is burning with their green,
burning, seething–No, no, no.
The birches are opening their leaves one
by one. Their delicate leaves unfold cold
and separate, one by one. Slender tassels
hang swaying from the delicate branch tips–
Oh, I cannot say it. There is no word.
Black is split at once into flowers. In
every bog and ditch, flares of
small fire, white flowers!–Agh,
the birches are mad, mad with their green.
The world is gone, torn into shreds
with this blessing. What have I left undone
that I should have undertaken?

My rooms will receive me. But my rooms
are no longer sweet spaces where comfort
is ready to wait on me with its crumbs.
A darkness has brushed them. The mass
of yellow tulips in the bowl is shrunken.
Every familiar object is changed and dwarfed.
I am shaken, broken against a might
that splits comfort, blows apart
my careful partitions, crushes my house
and leaves me–with shrinking heart
and startled, empty eyes–peering out
into a cold world.