I wandered lonely as a cloud (Daffodils) – William Wordsworth

22-09-2008

Hij is dé grote dichter van de Engelse Romantiek. En het gedicht dat we hier presenteren behoort tot de bekendste Engelse gedichten. We hebben het over William Wordsworth (1770-1850). Zijn beste gedichten staan in de bundels Lyrical Ballads (1798) en Poems, In Two Volumes (1807). Zijn poëzie is in sterke mate beïnvloed door zijn voorliefde voor de natuur, met name dat van het Lake District in het Noord-Westen van Engeland waar hij een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht.
Hij verloor zijn ouders op jonge leeftijd, trok door Frankrijk, Zwitserland en Duitsland toen hij 20 jaar was, ging naar Frankrijk ten tijde van de Franse Revolutie, bleek daar later na een liefdesaffaire een onecht kind te hebben, kon er wegens de Engels-Franse oorlog 10 jaar niet naar toe, en trouwde in 1802 een ander met wie hij vijf kinderen kreeg. Over zijn relatie met de andere grote dichter van de Engelse Romantiek, Coleridge, is heel veel te vertellen, net als over de bijzondere en merkwaardige band met zijn ongetrouwde zus Dorothy die niet alleen zijn naaste vriend, maar ook zijn huishoudster was. Blijkens haar dagboek vergezelde zij Wordsworth tijdens de wandeling op 15 april 1802 die hem tot onderstaand gedicht inspireerde. Het gedicht  ‘I wandered lonely as a cloud’ (ook wel bekend onder de titel ‘Daffodils’) is gemaakt in 1804 en gepubliceerd in 1807. Het is buitengewoon romantisch en sentimenteel, en daarom zijn er ook nogal wat parodieën die er de draak mee steken. Dat deert ons niet, het is onversneden mooie bollenpoëzie!

I wandered lonely as a cloud

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o’er vale and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.
Continuous as the stars that shine
And twinkle on the Milky Way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in Sprightly dance.
The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay
In such a jocund company:
I gazed – and gazed – but little thought
What wealth the show to me had brought.
For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.